Krótkie wędzidełko języka

4.5/5

Krótkie wędzidełko języka leczenie w Gdańsku

Wędzidełko języka to struktura anatomiczna, łącząca dolną część języka z dnem jamy ustnej. Jest to elastyczny fałd znajdujący się pośrodkowo. Fizjologicznie język może wykonywać swobodne ruchy we wszystkich kierunkach. Czubkiem języka jesteśmy w stanie dotknąć każdej części jamy ustnej. Właściwa ruchomość tego narządu zapewnia poprawne artykułowanie głosek i prawidłowy zgryz. U niektórych dzieci wędzidełko języka jest za krótkie. Sytuacja ta występuje z częstością 1:2000 urodzeń. Nie wszystkie przypadki wymagają leczenia operacyjnego. U części pacjentów możliwe jest podjęcie leczenia zachowawczego, polegającego na ćwiczeniach z logopedą. Należy jednak pamiętać, że najskuteczniejszą formą leczenia jest podcięcie wędzidełka.

Objawy zbyt krótkiego wędzidełka

Ankyloglossia, to fachowa nazwa zbyt krótkiego wędzidełka podjęzykowego. U zdrowych ludzi wędzidełko widoczne jest na spodniej części języka, po podniesieniu go ku górze. Osoby ze zbyt krótkim fałdem, ten rodzaj ruchu mają znacznie ograniczony lub wręcz niemożliwy. Ruch w pozostałych płaszczyznach jest również utrudniony. Czubek języka przybiera kształt serca (lekkie rozdwojenie czubka), a nie półokrągły, jak u zdrowych ludzi. Pojawiają się również problemy z prawidłową artykulacją. Głoski, które wymagają uniesienia języka (l, r, sz, ż, cz, dż), stają się niewyraźne. Pacjent ma poważne trudności z ich wymową. Język praktycznie nie daje się wysunąć, niemożliwe jest dotknięcie jego czubkiem do nosa. Dość charakterystycznym objawem jest lekkie zbaczanie języka w prawo, bądź lewo przy próbie takiego ruchu. Podczas wykonywania ruchu ku górze można zauważyć pogrubianie i napinanie wędzidełka, co również sugeruje ankyloglossię. Zbyt krótkie wędzidełko niesie za sobą wiele niepożądanych skutków. U dzieci pojawiają wady wymowy i zgryzu. Trudności w artykulacji głosek doprowadzają do seplenienia. Stosunkowo rzadkim objawem jest ślinotok. Jego przyczyną są trudności w odpływaniu śliny z ujść ślinianek podjęzykowych, które znajdują się na dnie jamy ustnej.

Leczenie zachowawcze

Zawsze gdy występują objawy zbyt krótkiego wędzidełka podjęzykowego, należy zgłosić się do lekarza. Pacjent powinien być skonsultowany z laryngologiem. Często również inni specjaliści biorą czynny udział w diagnozowaniu chorego – lekarz foniatra, chirurg czy logopeda. Lekarz stwierdzając ankyloglossię, nie zawsze kieruje pacjenta na zabieg. Czasami wystarczy specjalny program ćwiczeń ułożony przez logopedę, dzięki któremu ruchomość języka ulega znacznej poprawie. Do takich ćwiczeń zaliczamy :

-oblizywanie warg przy otwartych ustach,

-dotykanie czubkiem języka do czubka nosa i brody,

-kląskanie (naśladowanie odgłosów kopyt końskich),

-wskazywanie czubkiem języka każdego zęba w jamie ustnej,

-wystawianie języka daleko do przodu, następne unoszenie go ku górze i chowanie.

Istnieje jeszcze wiele innych ćwiczeń. Należy pamiętać, że trening języka jest dobierany indywidualnie do potrzeb pacjentów przez specjalistę – logopedę.

Leczenie operacyjne w Gdańsku

Skonsultuj się z lekarzem specjalistą z zakresu otolaryngologii

i umów się na wizytę kwalifikującą do zabiegu – kliknij tu.

W wielu przypadkach leczenie zachowawcze jest nieskuteczne. Ma to miejsce szczególnie w sytuacji, gdy język jest przyrośnięty całkowicie do dna jamy ustnej. Jedynym sposobem leczenia jest wtedy operacja. Podcięcie wędzidełka języka nazywane jest inaczej frenotomią. Zabieg jest bezbolesny, wykonywany w znieczuleniu miejscowym. Trwa bardzo krótko i polega na przecięciu włóknistego fałdu języka. Po operacji chory dostaje odpowiednie środki przeciwbólowe. W razie późniejszej bolesności, związanej z operacją, zalecane są tradycyjne tabletki przeciwbólowe. Pacjent może wrócić do domu jeszcze tego samego dnia, dłuższa hospitalizacja nie jest konieczna. Ważne jest, by po wykonanym zabiegu rozpocząć rehabilitację ze specjalistą w tej dziedzinie, czyli logopedą.Późniejsze ćwiczenia są niezbędne, zapobiegają zrostom i wtórnemu przyrośnięciu języka. Dodatkowo ćwiczenia uczą chorego unosić język ku górze, co jest niezbędne do zachowania prawidłowej wymowy.